پایان باز، سندرم‌ سینمای ایران است

کاوه، کارگردان سینما گفت:  یکی دیگر از سندرم‌های سینمای ایران، پایان باز و مینیمال بودن آن است و آن چیزی که خاص بودن یک اثر را به نمایش می‌کشد، اجرای درست یک ایده است. اولویت و ظرفیتی که جهان سوم در سینمای جهان دارد، تنوع و تکثر ایده‌ها است. در این شرایط نحوه اجرا کردن آن مهم است که فاصله طبقاتی جوامع را باهم متمایز می‌کند، توجه به ژانر هم در همین قالب است.

در بدنه سینمای ایران، یک پلان تکراری همیشه وجود دارد

به گفته کاوه، فیلم‌های ساخته شده در سینمای کوتاه در سال‌های اخیر از نظر کیفیت و مولفه‌های سینمایی، رشد وموفقیت بسیار بیشتری از سینمای بلند داشته است و در بدنه سینمای ایران، یک پلان تکراری همیشه وجود دارد و آن هم زمانی است که قهرمان داستان می‌خواهد با خودش رو‌به‌رو شود، این پلان به نظر من ارزش‌گذاری و تاثیر خود را از دست داده است و فیلم‌ساز‌های جوان در این موقعیت باید به خلاقیت و ابداع موقعیت بپردازند.

فیلم ها درگیر ژانر اجتماعی

او گفت:  رسانه‌ها معتقد هستند که بیشتر فیلم‌های تولید شده در ایران، درگیر ژانر درام و اجتماعی هستند. باید توجه داشت که محور ژانر در فیلم سینمایی لحن است و من در هر چهار فیلمی که امروز به نمایش درآمد، چهار ژانر و چهار لحن متفاوت را دیدم و این نشان دهنده این است که سینمای کوتاه ایران بر خلاف سینمای بلند از تنوع ژانری بیشتری برخوردار است.

کیفیت سینمای کوتاه ایران بیش تر است

این کارگردان می گوید: سینمای کوتاه ایران فارغ از این‌که سینمای با کیفیت‌تری است، سینمایی است که دغدغه‌مندتر است و نشانه آن هم استقلال مالی است که در تولید فیلم‌ها وجود دارد به‌طوری‌که بعضاً یک تهیه‌کننده و کارگردان تمام زندگی خود را برای ساخت یک اثر می‌گذارد. به‌علاوه، یکی دیگر از نقاط قوت سینمای کوتاه، بازتاب وضعیت روز جامعه است و این سینما از کلیشه‌ها و محافظه کاری‌ها تا حد زیادی فاصله دارد.