بيژن عبدالكريمي در گفت‌وگو با « اعتماد» مي‌گويد : ما نياز به افراد دو زبانه و دوزيست داريم تا هم با منطق نسل‌هاي جديد آشنا باشند و هم با منطق حكومت
گروه سیاسی: محمدرضا تاجیک استاد دانشگاه شهید بهشتی و رئیس مرکزبررسی های استراتژیک ریاست جمهوری در دولت اصلاحات در گفت وگو با ماجرانیوز به نقش «زمینه و زمانه» در کارکرد «روش های سیاسی» می پردازد. از این منظر، دکتر تاجیک «میانه روی» را تابعی از بافت زمان و رویدادهای آن می داند. چه آنکه ممکن […]
اگرچه وضعیت نسلی این جنبش پررنگ‌تر دیده می‌شود، ولی واقعیت این است که ما با انباشت خواسته‌ها، مطالبات، اعتراضات و انتقادات مواجه شدیم که چون به‌موقع به آنها پاسخ داده نشده یا دادوستد و تعاملی شکل نگرفته و به‌صورت ناگهانی و بر سر موضوع درگذشت خانم مهسا امینی شکل بالفعل گرفت.
اعتراضات اخیر نیاز به فهم و تفسیر دارند. روزنامه اعتماد در همین راستا انتشار تفسیرهای جامعه شناسانه و دیگر شاخه های علوم انسانی را برای کمک به فهم بهتر خوانندگان در دستور کار خود قرار داده است.آنچه می خوانید تفسیر جامعه شناسانه دکتر محمدرضا کلاهی،جامعه شناس و عضو هیات علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی از وقایع اخیر است. «اعتماد» بدون سوگیری و صرفا در راستای رسالت حرفه ای خود برای اطلاع رسانی و ارائه تحلیل به مخاطبان ، تحلیل دکتر کلاهی را منتشر می کند. «اعتماد» از تحلیل های علمی وقایع اخیر و همچنین نقد مطالب منتشر شده در این روزنامه استقبال می کند.
هاشم آقاجری، استاد تاریخ دانشگاه تربیت مدرس درباره اعتراضات اخیر و شرایط سیاسی و اجتماعی ایران تا آنجا پیش رفت که با او به بررسی نظام‌های سیاسی و اجتماعی چون روسیه و چین پرداختیم که در آنها توسعه اقتصادی یا امنیتی در مقایسه با توسعه سیاسی در اولویت بوده است.
زیدآبادی: جمهوری اسلامی با دست فرمان گذشته دیگر نمی تواند ادامه بدهد. این وضعیت بن بست مطلق است و امکان تداوم ندارد. سیستم هم در درون خودش این موضوع را احساس می کند.
کیومرث اشتریان رییس انجمن علوم سیاسی در یادداشتی به بررسی وضعیت آینده کشور پس از اعتراضات پرداخته است.
باز هم به نظر می‌رسد، حاکمیت با نوعی انسداد روبه‌رو است و منطق تحولات را درک نمی‌کند. شعارها کاملا رادیکال شده‌اند و متاسفانه (کلمه متاسفانه را آگاهانه به کار می‌برم) بسیاری از پرده‌ها دریده شده‌اند.
جامعه بعد از اعتراضات چه حالی خواهد داشت؟ پرسش اجتناب‌ناپذیر اکنون ماست. حال آدم و جمعیتی وخیم یا بیمار باشد، مهم‌ترین نگرانی‌اش، فرداست که چه خواهد شد. تشخیص ما تعیین می کند؛ تشخیص اگر سرطان یا بیماری مرگ‌زایی باشد، امیدمان را از دست می‌دهیم و مضطرب می شویم. من جامعه را زنده می بینم، و اعتراض ها نیز نشانه‌ی زندگی و زنده‌مانی آن است.